Celem Michaela Corleone (Al Pacino) w drugiej i trzeciej części Ojca Chrzestnego jest wyprowadzenie interesów rodziny z wszelkich podejrzeń o nielegalność.
Oprócz starych przyjaciół życie zatruwa mu również komisja, starająca się udowodnić mu powiązania z światem przestępczym. Pojawia się świadek, Frankie Pentangeli (Michael V. Gazzo), który ma potwierdzić Michaelowi krzywoprzysięstwo potwierdzając kilka nieczystych faktów z jego rodziny. W dniu przesłuchania świadek zmienia zeznania. Obiecana ochrona FBI, słaby stan zdrowia sprawiają, że nie wiele ma do stracenia.
Spektakularne przenosiny Komisji Hazardowej do Krakowa. Podkreślanie o ważności przesłuchania świadka, który może wiele wnieść do sprawy ciągnącej się bez końca. Żadnych kamer i mikrofonów. Dziennikarze w przerwach zdają szybkie relacje. Po niespełna półtorej godziny członkowie Komisji przyznają, że świadek próbuje oczyścić sferę hazardową z wszelkich brudów. Mówi o niewielkich zyskach z poszczególnych gier i maszyn.
Całe krakowskie zamieszanie spowodowane jest złym stanem zdrowia niniejszego świadka. Cóż dziś ma do stracenia?
Mario Puzo, scenarzysta, a zarazem autor książki Ojciec Chrzestny, już dawno ukazał medialne zamazanie politycznego obrazu. Nie łudźmy się, że jakakolwiek komisja w sposób obiektywny przedstawi swym żywicielom (czytaj podatnikom) czystą prawdę. Komisja to szczebel politycznej kariery. Wejdziesz w górę lub w dół. Zakręcić się przed kamerą, narobić szumu tak by ciche (i grube) ryby przelewały niekoniecznie wodę. Dużo tego trzeba upłynnić. Więc nie przeszkadzać. Płaćmy podatki i udowadniajmy, że nie wiemy więcej niż od nas oczekują.
Okażmy także zrozumienie senatorom, którzy heroinę wciągają. Chroni ich immunitet, czyli bezprawie, więc korzystają.
___
Film Ojciec Chrzestny 2 (org. tyt. Godfather II), reżyseria Francis Ford Coppola, scenariusz Mario Puzo , Francis Ford Coppola, produkcja USA, 1974
